— مترجم: امیرمحمد رادمهر

خدمات درمانی و آموزش نه تنها مهم بلکه حیاتی هستند. بیشتر ما ترجیح می‌دهیم در جامعه‌ای زندگی کنیم که چنان سازماندهی شده باشد که این خدمات در دسترس همه‌ی افراد باشد. البته این سخن مانند این نیست که بگوییم که این خدمات از سوی حکومت تأمین شود.

وقتی که دولت به سمت تولید انبوه خدمات پیش می‌رود، تمایل به عجین کردن آن با سیاست ایجاد می‌شود، که می‌تواند از سوی ایدئولوژی یا منافع گروهی خاص تحت تأثیر قرار بگیرد. سیاستمداران می‌توانند برای به‌دست آوردن مزیت‌های انتخاباتی آنها را کنترل کنند. سیاستمداران می‌توانند به شکلی مؤثر از سوی گروه‌هایی که در سمت عرضه‌ی این خدمات هستند مانند اتحادیه‌های معلمان یا کادر درمانی و بهداشتی، به ضرر شهروندانی که مصرف می‌کنند و مالیات دهندگانی که تأمین‌کننده‌ی منابع هستند، عمل کنند.

وقتی که دولت خدمات را به‌صورت انبوه ارائه می‌کند، این خدمات به سمت همگون شدن متمایل می‌شوند. ساده‌تر است که یک خروجی یک‌اندازه و متناسب داشته باشیم تا این‌که خروجی  بر اساس تمایلات شخصی و انتخاب‌های مختلف باشد. در مقابل، بخش خصوصی تمایل دارد با استفاده از ارائه‌دهندگان مختلف این نوع خدمات، طیف‌های متفاوتی از نیاز‌ها را ارضاء کرده و به مصرف کنندگان این اجازه را بدهند که بر اساس کیفیتی که مناسب آنهاست از بین ایشان انتخاب کنند.

دولت می‌تواند با کوپن دادن به مردم برای پوشش تحصیلات فرزندان‌شان اعتبار آموزش و پرورش را تأمین کند بدون آن‌که بخواهد در تولید آن نقش داشته باشد، یا بودجه را به مدارسی که انتخاب آنهاست سرازیر کند، همان‌طور که در سوئد انجام می‌شود. این کار باعث مستقل شدن مدارس و تحت کنترل بودن آموزش از سوی آنها می‌شود. خدمات درمانی نیز به شکل مشابه می‌تواند با استفاده از بیمه و بازپرداخت‌ها تأمین بودجه شود، بدون آن‌که دولت بیمارستان‌ها را تحت کنترل خود داشته باشد و پرستاران را استخدام کند. کشورهایی که این کار را انجام داده‌اند به نسبت تنوع و انتخاب‌های بیشتری دارند.

مدارس جامعی که به دست دولت اداره می‌شوند خیلی خوب نیستند. تعدادی از اینها خوبند، اما تعداد زیادی از آنها به علت نبود تجهیزات لازم دانش‌آموزان‌شان را از دست می‌دهند. خدمات درمانی در بیمارستان‌های دولتی از نظر کیفیت بسیار از یکدیگر متفاوتند که این امر، رسیدگی ناکافی و یا به کل نادیده گرفتن بخش‌هایی از آن را نشان می‌دهد.

تأمین بودجه برای آموزش و خدمات درمانی به آنچه سیاستمداران فکر می‌کنند که مالیات دهندگان تاب می‌آورند، وابسته است. خروجی آنها بسته به آنچه مشتری می‌خواهد نیست. جدای از اهمیت بسیار تأمین این دو از سوی بخش خصوصی، آموزش و درمان بسیار مهم‌تر از آن هستند که به شکل عمومی ‌تأمین شوند.