— مترجم: آرش مقدم

خیر، عکس این مسئله درست است. اتکا به دیگران برای تأمین مایحتاج و دسترسی به بازار‌هایی که با فاصله‌ی بیشتری از محل زندگی ما قرار دارند، مفید است، اما اغلب خودکفایی و خرید محلی منجر به فقر می‌شود. خرید از دیگران به منزله‌ی دسترسی به مهارت‌ها و تخصص‌های ایشان است؛ مهارت‌هایی که در مقایسه با توانایی ما در تولید محصولات مورد نظرمان در خانه، باعث کاهش قیمت و افزایش کیفیت کلی محصولات مصرفی می‌شود. خانواده‌ای که لباس‌های مورد نیازش را در خانه بدوزد و… به نسبت خانواده‌ای که توانایی خرید محصولات ارزان‌تر با تولید انبوه را دارد از تمکن مالی کمتری برخوردار است. خانواده‌ای که به اصطلاح خودکفا است به نسبت تولیدکنندگان متخصص، زمان و منابع بیشتری مصرف می‌کند. در جوامع و ملل نیز اوضاع به همین ترتیب است. خرید از دیگران باعث افزایش ثروت مردم می‌شود.

افرادی که از فروشگاه‌های خارج از محل سکونت‌شان می‌توانند خرید کنند، به دلیل خرید ارزان‌تر و ذخیره‌ی پولی بیشتر، ثروت زیادتری خواهند داشت. اجبار در خرید از تولیدات محلی اغلب به این معناست که باید هزینه بیشتری بپردازیم و این یعنی قدرت خرید کمتری خواهیم داشت.

در زمانی که دولت‌های کشور‌های در حال توسعه به منظور «حمایت از صنایع نوپا» بر محصولات وارداتی تعرفه می‌گذارند، در واقع شهروندان‌شان را مجبور می‌کنند بهای بیشتری بپردازند. مثلاً تعرفه‌ی بالا روی تراکتور‌های وارداتی به این معناست که کشاورزان برای تراکتور‌های بومی ‌هزینه‌ی بیشتری پرداخت خواهند کرد، که همین امر منجر به افزایش قیمت محصولات‌شان خواهد شد. این روند امکان فساد و پارتی‌بازی تولیدکنندگان بومی‌ و گاه پرداخت رشوه به سیاستمداران به منظور اعمال «حمایت» را نیز افزایش می‌دهد.

ثروت از طریق تجارت و مبادله ایجاد می‌شود و در صورت افزایش این دو، ثروت نیز افزایش می‌یابد. خودکفایی و خرید در محل زندگی هر دو باعث اعمال محدودیت بر تجارت و مبادله می‌شود که همین امر به افزایش روزافزون فقر منجر خواهد شد.