چرا اصرار داریم سناریوهای تلخی را باور کنیم که تقریبا هرگز تحقق نمییابند؟
در پایان سال گذشته من برای CapX، جریان مداوم پیشرفت تلکنولوژی را در زمینههای علمی و پزشکی ثبت کردهام. این پیشرفتها، زندگی میلیاردها انسان معمولی را بهبود میبخشد. با وجود تمام این اخبار خوب، سوال اصلی اینجاست که چرا مردم بهطرز غیرقابل باوری ناامیدند؟
…استیون پینکر، روانشناس دانشگاه هاروارد خاطر نشان میکند که طبیعت شناخت و طبیعت اخبار طوری رفتار میکنند که ما جهان را بدتر از آنچه واقعا هست ببینیم. در نهایت، اخبار، دربارهی اتفاقاتیست که رخ میدهند. چیزهایی که اتفاق نمیافتند گزارش نمیشوند. پینکر چنین اشاره میکند:« ما هرگز خبرنگاری را نمیبینیم که به دوربین بگوید: اینجا، ما را بهطور زنده از کشوری تماشا میکند که در آن جنگی رخ نداده است.» «به عبارت دیگر، روزنامهها و دیگر رسانهها تمایل دارند که بر نکات منفی تمرکز کنند. همانطور که یک اصطلاح قدیمی روزنامه نگاری میگوید:« اگر خون و خون ریزی بهوجود آمدن شبکههای اجتماعی باعث شده است که اخبار بد سریعتر و ملموستر به گوش ما برسند. و این مسئله اوضاع را بدتر هم میکند. تا زمانی نه چندان دور، بیشتر مردم از جنگهای بیشمار، آلودگیها، قحطیها و بلایای طبیعی که در نقاط دوردست جهان رخ میداد چیز زیادی نمیدانستند. درحالی که در سال ۲۰۱۱، مردم در سراسر جهان، فاجعهی سونامی ژاپن را با جزئیات و همزمان از طریق گوشیهای تلفن هوشمندشان تماشا کردند.داشته باشد، جذاب است.»