—مترجم: آرش جوادی‌نژاد
ریچارد در جدیدترین ستون اش [در واشنگتن تایمز] توضیح می‌دهد که از برخی لحاظ، مردم در اقتصادهای مدرن امروز به طرز غیر قابل باوری زندگی بهتری نسبت به حتی قدرتمندترین پادشاهان همین چند صد سال پیش دارند. یک تکه‌اش اینکه:
لویی چهاردهم تحت هراس دائم از مرگ بر اثر آبله و بسیاری بیماری‌های دیگری به سر می‌برد که امروزه به سرعت توسط آنتی بیوتیک‌ها درمان می‌شوند. قصر او در ورسای ۷۰۰ اتاق داشت ولی حمامی نداشت (بنابراین او به ندرت حمام می‌کرد)، و سیستم گرمایش مرکزی و یا تهویه‌ای هم نداشت. صد سال پیش، جان دی راکفلر ثروتمندترین مرد زمین بود. او حمام داشت اما هنوز تهویه مطبوعی در کار نبود. همانند لوئی، او و خانواده‌اش در معرض دائم خطر مرگ در اثر امراض و یا سوانحی بودند که امروزه به سرعت قابل درمان هستند. راکفلر می‌توانست با قطار و یا کشتی بخار، و یا در فواصل بسیار کوتاهی با اتومبیل‌های به تازگی اختراع شده، آن هم در جاده‌های عمدتا خاکی، سفر کند. البته همین هم کاملا لوکس، و برای لویی چهاردهم غیرقابل دسترس بود.
ودر مورد زندگی افراد غیر سلطنتی و نه چندان ثروتمند، خلاصه خوبی توسط استنلی لبرگات در صفحه ۲۶ نسخه ۱۹۸۴ کتاب آمریکایی ها: یک گزارش اقتصادی آمده:
وظایف روزانه تقریبا تمام اروپایی‌های قرن هجدهم، دلمشغولی‌های امروزین ما در خصوص از خود بیگانگی، بیکاری و محرومیت نسبی را تبدیل به یک رویای شیرین می‌کند…
در یک خانه معمولی اروپایی خس و خاشاک زمین را پوشانده. آن‌ها به همین ترتیب در آنجا باقی می‌ماند و فضولات سگ و گربه و استفراق بدمستان هم به آن اضافه می‌شد. موش‌ها به تناوب از این طرف به آن طرف رفته و حشرات موذی همه جا بودند.
خوب بگذارید به زندگی لوکس متمولین برگردیم (لبرگات، صفحه ۲۶-۲۷):
دوک ولینگتون، میلیونر و شهروند شماره یک اروپا، نبوغ خود را در جا دادن یک نوع پوشش ابریشم سبکِ رنگی در داخل چمدان‌هایش شرح می‌دهد. بدین ترتیب او قادر است شپش ها را به راحتی پیدا کند و بگیرد.
ما انسان‌های مدرن به مراتب کمتر از اسلاف پیشاصنعتی خود در معرض تهدیدات بلایای طبیعی هستیم.